"Doon sa amin!"
Hindi nga maitatanggi na kapag nakarating ka sa kanila, mahihiya ka sa kapal ng mukha mong magtapon ng basura -- kahit balat ng kendi ay basura pa rin take note. Pero, sa kabila ng lahat hindi pa rin naman ako sigurado, kasi hindi pa naman ako nakakapunta 'don.
Hindi ko na sasabihin ang unang pagkakataon kaming nagkita, basta ang tangi kong naaalala ay ang pagpapakilala niya kung saan siya galing. Aaminin ko, nung una naiilang ako dahil hindi ko alam kung kailan siya mao-offend o matutuwa sa mga pwedeng sabihin ng isang taga-Maynilang tulad ko.
Hanggang sa naging kaibigan ko na nga siya. Ang bilis no?
Dito ko natutunan at napagtibay na hindi nga hadlang ang iyong pinanggalingan para sa relasyong ito. Ang mahalaga ay ang mabuting pakikitungo ng bawat isa upang maging matagumpay ang pagsasagawa mo ng isang makabuluhang pagkakaibigan. After all, Pilipino pa rin naman kaming dalawa, kaya wala namang language barrier na umusbong sa pagitan namin.
Dahil nga sa pag-alam ko sa mga uri ng tao. Hindi ako napagod magtanong sa kung anong meron sa kanila. Kung anong meron sa kanila. Kung anong ginagawa niya. At dahil sa mga ito, sinasayawan agad ng isip ko ang mga hindi pangkaraniwang kuwento niya.
Makikita mo sa habit niya. Siyempre, marami din naman akong kamag-anak na tulad niya. Kaya lang medyo angat ang edad nila sa kin. Hindi siya mapanghalubilo except sa amin. Mas pinipili niyang matulog kaysa salikupin ang buhay ng lansangan, kung saan ang mga tulad ko ay sanay na. Hanggang sa nag-debut siya. Susyal. Tapos, nagdaos muli siya ng panibagong kaarawan. At nabusog nga ako.
Mentos. Clorets. Snowbear. Mga kending lagi niyang binibigay sa akin sa tuwing nasa klase kami, habang ang lalamunan ko ay naglalaway sa lasa ng mga ito.
Sana hindi siya magsawa sa pagbibigay ng kendi.
Sana hindi siya magsawa sa pagkakaibigan namin.
Mahirap gumawa ng iskets para sa kanya.
Pero, kahit papaano ito ang mga mahahalagang tagpong naaalala ko sa tuwing kausap ko siya. Liban sa pagiging PML. Liban sa pagkakakilala ko sa kanya.
Alam kong may mas malalim pang Shayne. '',)
Hindi ko na sasabihin ang unang pagkakataon kaming nagkita, basta ang tangi kong naaalala ay ang pagpapakilala niya kung saan siya galing. Aaminin ko, nung una naiilang ako dahil hindi ko alam kung kailan siya mao-offend o matutuwa sa mga pwedeng sabihin ng isang taga-Maynilang tulad ko.
Hanggang sa naging kaibigan ko na nga siya. Ang bilis no?
Dito ko natutunan at napagtibay na hindi nga hadlang ang iyong pinanggalingan para sa relasyong ito. Ang mahalaga ay ang mabuting pakikitungo ng bawat isa upang maging matagumpay ang pagsasagawa mo ng isang makabuluhang pagkakaibigan. After all, Pilipino pa rin naman kaming dalawa, kaya wala namang language barrier na umusbong sa pagitan namin.
Dahil nga sa pag-alam ko sa mga uri ng tao. Hindi ako napagod magtanong sa kung anong meron sa kanila. Kung anong meron sa kanila. Kung anong ginagawa niya. At dahil sa mga ito, sinasayawan agad ng isip ko ang mga hindi pangkaraniwang kuwento niya.
Makikita mo sa habit niya. Siyempre, marami din naman akong kamag-anak na tulad niya. Kaya lang medyo angat ang edad nila sa kin. Hindi siya mapanghalubilo except sa amin. Mas pinipili niyang matulog kaysa salikupin ang buhay ng lansangan, kung saan ang mga tulad ko ay sanay na. Hanggang sa nag-debut siya. Susyal. Tapos, nagdaos muli siya ng panibagong kaarawan. At nabusog nga ako.
Mentos. Clorets. Snowbear. Mga kending lagi niyang binibigay sa akin sa tuwing nasa klase kami, habang ang lalamunan ko ay naglalaway sa lasa ng mga ito.
Sana hindi siya magsawa sa pagbibigay ng kendi.
Sana hindi siya magsawa sa pagkakaibigan namin.
Mahirap gumawa ng iskets para sa kanya.
Pero, kahit papaano ito ang mga mahahalagang tagpong naaalala ko sa tuwing kausap ko siya. Liban sa pagiging PML. Liban sa pagkakakilala ko sa kanya.
Alam kong may mas malalim pang Shayne. '',)
No comments:
Post a Comment